Η ΓΣΑ ήταν για μένα το δεύτερο σπίτι μου. Σε αυτό μεγάλωσα, έκανα τις πρώτες μου φιλίες, πήρα βασικά εφόδια για την ενήλικη ζωή μου, έμαθα να ζω σε μια μικρή κοινωνία με σεβασμό σε κάθε μέλος της. Κυρίως, έλαβα αξίες ζωής από τους ανθρώπους που την περιβάλλουν και πιστεύουν βαθύτατα στην αποστολή τους.

Στα 70ς, σε ένα «δωρικό», απαιτητικό σχολείο, ζήσαμε και μάθαμε κάτι διαφορετικό από τα άλλα παιδιά: ελευθερία διαφορετικότητας, αίσθηση ευθύνης, αίσθηση καθήκοντος, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, μεθοδικότητα, πάντα με τη βοήθεια φωτισμένων, αξέχαστων καθηγητών που μας έκαναν να αγαπήσουμε πολλά και σπουδαιότερα από τα τυπικά μαθήματα.

Η Γερμανική μάς «σφράγισε» με ιδιαίτερο τρόπο, μας χάρισε παιδεία και κάτι σπάνιο στη ζωή: πραγματικούς φίλους.

Αυτά που για μένα χαρακτηρίζουν τη DSA είναι τα εξής: η υπέροχη σχολική της κοινότητα που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, η ευρεία προσφορά εξωσχολικών δραστηριοτήτων, η πάνω από τον μέσο όρο προσωπική ανάπτυξη των μαθητών την οποία αυτή συνεπάγεται και, τέλος, η δημιουργική ελευθερία που δίνεται στους μαθητές, για να αναπτυχθούν σε προσωπικό επίπεδο.

Στους γονείς μου οφείλω το «ζην», στους δασκάλους μου το «ευ ζην» (Μ. Αλέξανδρος). Διαμόρφωση χαρακτήρα, προγραμματισμός εργασίας, «πέρασμα» γνώσης με σύστημα αλλά και με αυστηρότητα, έμφαση στην κριτική γνώση και όχι στην «παπαγαλία» και προπάντων: όταν δουλεύουμε, δουλεύουμε πραγματικά, όταν χαλαρώνουμε, περνάμε ωραία. Ευχαριστώ τους υπέροχους καθηγητές μου και όλο το υπέροχο προσωπικό του σχολείου μου.

Σε όποιον λέω στην Ελλάδα ή στη Γερμανία ότι τελείωσα τη Γερμανική, συμπληρώνω πάντα: Στη Γερμανική έμαθα, κυρίως, καλά Ελληνικά. Μου αρέσει ως λογοπαίγνιο, αλλά δεν απέχει και από την αλήθεια.

Στη Γερμανική Σχολή Αθηνών δεν έμαθα μόνο πολύ καλά μία ξένη γλώσσα. Ο τρόπος σκέψης μου απέκτησε ευρύτητα και ευελιξία: αξέχαστες οι αναλύσεις λογοτεχνικών έργων, οι φιλοσοφικές συζητήσεις και οι προβληματισμοί για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σεβασμό της φύσης κ.ά.. Έμαθα, επίσης, να οργανώνω αποτελεσματικά σπουδές, επάγγελμα και τη ζωή γενικότερα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που φοίτησα σε ένα Σχολείο, σημείο αναφοράς για όλη μου τη ζωή.

Στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, σε ένα μη αυταρχικό και δημοκρατικό περιβάλλον, εκπαιδεύτηκα -μέσω της καθημερινής Diskussion- να ξεχωρίζω τις υποχρεώσεις μου από τα δικαιώματά μου και παράλληλα αποκόμισα κριτική σκέψη, που διαμορφώθηκε από τη χρήση των πολλαπλών βιβλίων και βοηθημάτων και όχι από το μοναδικό εγκεκριμένο βιβλίο του Υπουργείου.

Στη Γερμανική διαβάσαμε και μάθαμε Μπρεχτ, Max Frisch και Dürrenmatt, ανήκουστα για άλλα σχολεία της εποχής. Αναπτύξαμε κριτική σκέψη και αφομοιώσαμε μια δεύτερη κουλτούρα, προετοιμαστήκαμε, δηλαδή, για την παγκοσμιοποίηση, που τότε ούτε ως λέξη δεν υπήρχε. Στα reunion βλέπω ότι όλοι έχουμε παραμείνει προσγειωμένοι και μετρημένοι και νιώθουμε κάπως συνωμοτικά, γιατί μεταξύ μας μπορούμε να συνεννοηθούμε και σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες και σαν μποέμ τύποι και σαν σαρδόνιοι χιουμορίστες. Είμαστε πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αυτό το οφείλουμε και στη Γερμανική.

Τι σημαίνει για μένα η Γερμανική Σχολή Αθηνών; Θα μπορούσα να απαριθμήσω τις πάμπολλες δραστηριότητες, τα εφόδια για τη μετέπειτα επαγγελματική και όχι μόνο εξέλιξη, τις φιλίες, τις αναμνήσεις και πόσα ακόμα. Μα νομίζω πως για τους περισσότερους απόφοιτους η ακριβέστερη απάντηση είναι πως η ΓΣΑ είναι σαν το Bing Bang… γέννησε ένα ολόκληρο σύμπαν.

Είμαι ευγνώμων για όσα πλείστα μού προσέφερε η Σχολή αυτή, παρόλο που με δυσκολία κατάφερα να παρακολουθήσω τα πέντε (5) χρόνια φοίτησής μου (είτε για οικονομικούς λόγους είτε, γιατί, ίσως, να υπήρξα και ...ολίγον ...μπουμπούνας σε ορισμένα μαθήματα)!

3 γενιές ΓΣΑ:

Η μητέρα Ειρήνη Κουτσογιάννη στην Αραχώβης

Τα παιδιά της Μανώλης, Λένα (Μετσόβου) και Γιώργος Μερίκας (Μαρούσι)

Τα παιδιά μου Γιάννης και Στέφανος Θεοδωρακάκος στο Μαρούσι.

Ο συνδυασμός ελληνικής ανεμελιάς με γερμανική πειθαρχία αλα Di Lernia αχτύπητος. Και η αξιοκρατία. «Ξέρεις ποιος ειμ’ εγώ ρε;» «Όχι, κι ούτε καίγομαι να μάθω».    

Η κυρία Di Lernia (γραμματέας διεύθυνσης) το 1962: «Έλα αμέσως εδώ, μικρό διαβολάκι!» και με έχωνε στο δωμάτιο του διευθυντού, κυρίου Beckmann. «Βάλε αμέσως το πουκάμισό σου μέσα στο παντελόνι. Δεν κυκλοφορούμε έτσι!» (Σημ.: επικρατούσε τότε το αμερικάνικο στιλ με το πουκάμισο απέξω).

Ε, από τότε βάζω το πουκάμισο μέσα από το παντελόνι. Με λίγα λόγια: Εκτός από τη σπουδαία γενική παιδεία (Allgemeinbildung), την οποία απέκτησα στην DSA, έμαθα να προσέχω το ντύσιμό μου… και αυτό έχει αξία!

Τα γυμνασιακά μου χρόνια στη ΓΣΑ δεν έφτασαν, για να διαμορφώσουν την προσωπικότητά μου, αλλά ίσως μόνο τον χαρακτήρα μου. Αποτέλεσαν, όμως, έναυσμα να σπουδάσω στην Ο. Δ. της Γερμανίας, απ’ όπου επισκεπτόμουν εκθέσεις, θησαυρούς, παραστάσεις και συναυλίες της Ευρώπης, δράσεις, οι οποίες συνέβαλαν στο ποικίλο κατοπινό πολιτιστικό και συγγραφικό μου έργο, ώστε από το 1995 ν’ αρχίσω να υπογράφω και ως «κριτικός του πολιτισμού».

Η Γερμανική Σχολή μου έδωσε τρία βασικά εφόδια:

1. Μου έμαθε να χειρίζομαι σωστά και να αξιοποιώ όλο τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας.

2. Μου έδειξε πώς να λειτουργώ δημιουργικά ως μέλος μιας ομάδας.

3. Με δίδαξε τη δημοκρατική λειτουργία και συμπεριφορά εν μέσω της 7χρονης δικτατορίας.

Από τη Γερμανική Σχολή, διδάχτηκα την ισότητα των φύλων και τη δημοκρατία. Φορούσαμε ίδια στολή, κορίτσια αγόρια, όταν στα γυμνάσια της χώρας στα κορίτσια επιβαλλόταν η μπλε ποδιά. Ήμουν ευτυχισμένη. Οι καθηγητές Δανιήλ και Λαμψίδης έκαναν απίθανη καζούρα στη δικτατορία!

Προχωρώντας όλο και περισσότερο στη Γη της Επαγγελίας των φοιτητικών χρόνων, η οδύνη για το αμετάκλητα χαμένο ολοένα και μεγάλωνε, και η νοσταλγία για τη μαγική εξαετία πήρε τη μορφή ενός διηνεκούς αποχαιρετισμού.

Κάθε φορά που θα περάσω από το ύψος του Αμαρουσίου στην Κηφισίας, μια δύναμη με ωθεί πάντα να στρίψω στον ιστορικό παράδρομο…

Σημείο αναφοράς στη ζωή μου και την επαγγελματική μου εξέλιξη: πρότυπο οργάνωσης, παιδαγωγικής προσέγγισης, κατάρτισης σε όλα τα μαθήματα (συμπεριλαμβανομένων μουσικής και ζωγραφικής). Παράλληλα, η ΓΣΑ μού αποπνέει μια αίσθηση ασφάλειας και θαλπωρής (οφείλεται στις κτηριακές υποδομές αλλά και στις αναμνήσεις που ενέχουν πολύ διάβασμα και πολύ γέλιο στα μαθήματα!).

Πολλές φορές ανατρέχω στα σχολικά μου χρόνια, αναζητώντας απαντήσεις για το παρόν. Το σχολείο μου, η Γερμανική Σχολή Αθηνών, μου χάρισε γερές μαθησιακές βάσεις, ανέμελα σχολικά χρόνια, ελευθερία σκέψης και έκφρασης και φιλίες ζωής. Για όλα αυτά, μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω. Πρωτοπόρο πάντα σε όλα!

Ως μαθήτρια στη Γερμανική Σχολή Αθηνών έμαθα τι θα πει κριτική σκέψη, έρευνα, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, αλλά και να υπολογίζω πότε με «παίρνει» να μην είμαι το «καλό» παιδί και πότε όχι. Οι αντιδράσεις των καθηγητών μου στις εφηβικές μου εκρήξεις ήταν πραγματικά ένας χάρτης για το πώς μπορώ να κινηθώ στη ζωή. Τους ευχαριστώ για αυτό.

Ήμασταν μια κοινότητα. Οι καθηγητές μας δεν μιλούσαν ελληνικά και εμείς δεν μιλούσαμε γερμανικά. Οπότε, αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν η στοχευμένη μάθηση, η γνωριμία και η αποδοχή μιας διαφορετικής κουλτούρας. Αργότερα, μετακόμισα στη Γερμανία. Επειδή μίλαγα γερμανικά, βρήκα πολλές ανοιχτές πόρτες, σπάνια ένιωσα ξενοφοβία. Έκανα οικογένεια. Ακολούθησαν παιδιά και εγγόνια. Είμαι πλούσιος, επειδή ζω σε δύο πολιτισμούς.

Με το πέρασμα των ετών διαπίστωσα ότι αυτό που ξεχωρίζει τη Γερμανική Σχολή Αθηνών είναι οι ενδοσχολικές και εξωσχολικές δράσεις της, τα προγράμματα κοινωνικής ευαισθησίας και οι μοναδικές ευκαιρίες που προσφέρει στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η συμμετοχή μου στα παραπάνω, μαζί με την οργάνωση και τον προγραμματισμό, με ωφέλησαν στην ενήλικη ζωή μου και με συντροφεύουν μέχρι σήμερα!

Σήμερα, ως φοιτητής στην Αρχιτεκτονική του Πολυτεχνείου της Βιέννης, συνειδητοποιώ γεμάτος ευγνωμοσύνη, τα ισχυρά όπλα που μου χάρισε απλόχερα το σχολείο μου: την αγάπη για τον άνθρωπο, την αγάπη για την ελευθερία, την αγάπη για τη γνώση, την τέχνη και τη δημιουργία, την αγάπη για τη φιλία, την αγάπη και τον σεβασμό για το περιβάλλον που όλοι μας ζούμε.

Όταν σκέφτομαι το σχολείο μου, δύο συναισθήματα κυριαρχούν: Η απορία, που είχα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου: Γιατί Γερμανική; Οι γονείς μου δεν μίλαγαν τη γλώσσα, δεν είχαμε καμία σχέση οικογενειακώς με τη Γερμανία. Και η ευγνωμοσύνη, που τελικά επέλεξαν αυτό το σχολείο για την ευκαιρία που μου δόθηκε να μάθω αυτή την υπέροχη γλώσσα, να γνωρίσω την κουλτούρα της  χώρας και να έχω εφόδιο στη ζωή μου την πειθαρχία που τόσο ανώδυνα μεταλαμπαδεύτηκε μέσα μου τα χρόνια της φοίτησης μου.